Budynek jako całość składa się z wielu elementów które razem łączą się w zespoły elementów zwane ustrojami. I tak elementami budynku są belka, płyta, krokiew, a ustrojami strop, klatka schodowa, dach.
Zarówno elementy, jak i ustroje możemy dalej podzielić na takie które spełniają w budynku rolę wyłącznie konstrukcyjną (np. fundamenty), wyłącznie osłonową (np. pokrycie dachu), oraz takie, które łącza w sobie obie te funkcje (np. niektóre rodzaje ścian zewnętrznych).
W budynku jako całości występuje wiele elementów i ustrojów. Najprostszym budynkiem jest pomieszczenie ograniczone czterema ścianami i przykryciem. Z punktu widzenia wymagań konstrukcji wystarczyłoby wykonanie tylko dwóch ścian dla oparcia na nich przekrycia. Byłyby to więc dwie ściany konstrukcyjne i jednocześnie osłonowe, podczas gdy dwie pozostałe ściany pełniłyby wyłącznie rolę osłonową.
Przestrzeń zawarta pomiędzy dwiema ścianami konstrukcyjnymi nosi nazwę traktu, lub w budynkach halowych, nawy. Odległość pomiędzy ścianami konstrukcyjnymi, czyli odległość pomiędzy podporami, nazywa się rozpiętością. Budynki jednotraktowe są stosowane rzadko.
Najczęściej spotykamy budynki dwu i trójtraktowe. W budynku trójtraktowym wielokondygnacyjnym trakt środkowy nie może być oświetlony światłem naturalnym i dlatego ma on zwykle mniejszą rozpiętość. Zwany jest on półtraktem. Wykorzystywany jest jako korytarz, z którego wchodzi się do pomieszczeń w traktach zewnętrznych.
Natomiast w budynkach trój i wielotraktowych jednokondygnacyjnych istnieje możliwość oświetlenie traktów wewnętrznych światłem naturalnym od góry lub przez podniesienie wysokości ścian tych traktów lub zastosowanie świetlików dachowych.
Ponieważ przykrycie jest zazwyczaj oparte jedynie na dwóch ścianach konstrukcyjnych, powstaje problem wyboru, które z czterech ścian otaczających pomieszczenie mają pełnić rolę konstrukcyjną, a które osłonową. Zazwyczaj dążymy do tego, żeby przykrycie miało najmniejszą rozpiętość, jaka jest możliwa do uzyskania bez obniżania wartości użytkowych pomieszczenia.
Gdy mamy do wyboru dwa możliwe kierunki oparcia przykrycia, staramy się oprzeć je na podporach o mniejszej rozpiętości. W zależności od kierunku oparcia przekrycia wyodrębnia się kilka układów konstrukcyjnych.
Jeżeli ściany konstrukcyjne są położone równolegle do podłużnej osi budynku (dłuższe ściany budynku), to mamy do czynienia z układem konstrukcyjnym podłużnym. Jeżeli natomiast przykrycia opierają się na ścianach położonych poprzecznie od dłuższej osi budynku, to wówczas występuje układ konstrukcyjny poprzeczny.
W praktyce stosowane są oba układy z których każdy ma swoje zalety i wady. Ponadto spotyka się budynki, w których występują jednocześnie oba układy konstrukcyjne i wówczas mamy do czynienia z układem mieszanym, oraz budynki, w których przykrycie opiera się na wszystkich czterech ścianach otaczających pomieszczenie. Jest to tzw. układ krzyżowy.
Jeżeli w ścianie budynku wytniemy tak duży otwór, że po jego bokach pozostaną jedynie wąskie pasy ściany, a nad otworem belka, wówczas zamiast ściany powstanie rama składająca się ze słupów i podciągu. Taką ramę zastępującą ścianę nazywamy ścianą szkieletową.
W omówionych powyżej układach konstrukcyjnych (podłużnym, poprzecznym, mieszanym), ściany konstrukcyjne mogą być ścianami szkieletowymi i mają one wówczas charakter rzędu słupów połączonych podciągami. Konstrukcja takiego budynku nosi nazwę szkieletowej.
