Aby uzyskać taką samą izolacyjność cieplną z różnych przegród (np. ścian zewnętrznych) wykonanych z różnych materiałów o różnych współczynnikach przewodności cieplnej, ściany muszą mieć różne grubości. Jeżeli użyty materiał jest lepszym przewodnikiem (czyli gorszym izolatorem), ściana musi być grubsza niż z materiału o niższym współczynniku. W środowisku gazowym ciepło przenosi się przez promieniowanie i konwekcję.
Tak więc zanim ciepło (np. słoneczne) dopłynie do przegrody i zacznie przez nią przenikać droga przewodzenia przez materiał, musi ono napłynąć na tę przegrodę przez powietrze. Po przeniknięciu przez przegrodę ciepło w podobny sposób odpływa od niej poprzez powietrze po drugiej stronie przegrody. Napływ i odpływ ciepła z przegrody określony jest współczynnikami napływu (przyjmowania) i odpływu (przejmowania) ciepła, a odwrotność tych współczynników stanowi opory napływu i odpływu ciepła. Sumując opory napływu, odpływu i opór cieplny samej przegrody otrzymujemy całkowity opór przegrody cieplnej.
W praktyce budowlanej bardzo często występują przegrody składające się z kilku warstw. Przykładem takiej przegrody może być zewnętrzna ściana konstrukcyjna wykonana z betonu i dodatkowo ocieplona warstwą izolacyjną np. styropianu. Beton jest materiałem o dużej gęstości pozornej, a więc ma dużą wytrzymałość, ale małą izolacyjność. Styropian ma zaś małą gęstość pozorną (ponad 80x mniejszą niż beton), ale doskonałą izolacyjną (40xlepszą niż beton). Mimo, że w ścianie beton spełnia rolę konstrukcyjną, a styropian osłonową, współczynnik wyznacza się dla całej grubości ściany, czyli dla obu warstw łącznie. Jeżeli jedną z warstw przegrody wielowarstwowej stanowi powietrze, jak to ma miejsce np. w oknach podwójnych, wówczas warstwę powietrza traktuje się tak samo jak inne warstwy materiałowe, z tym, że wartości oporów cieplnych powietrza przyjmuje się według tabel uwzględniających kierunek ewentualnego ruchu powietrza w szczelinie i jej grubość.
